Bir kilise, kilise disiplinini ne zaman uygulamalıdır?

Bu sorunun cevabı, Jay Adams’ın resmi ve resmi olmayan kilise disiplini olarak adlandırdığı ayrımdan bahsedip etmiyor olmamıza göre değişir. Resmi olmayan kilise disiplini kişiyle birebir yüzleşmeyi içerirken, resmi kilise disiplini, kilise çapında bir süreç içerir.

1. Resmi olmayan. Her günah, ciddi olsun veya olmasın, iki iman kardeşinden birinin bir diğerini özel olarak uyarmasına sebep olabilir. Bu elbette kilisedeki bir kardeşin işlediği her bir günahı uyarmamız gerektiği anlamına gelmez. Bunun anlamı, iki Hristiyan’ın birbirini, günah ne kadar küçük olursa olsun, sevgiyle ve sağduyuyla özel olarak uyarabileceği bir alanın mevcut olduğudur.
2. Resmi. Kutsal Kitap’taki bu konuyla ilgili verileri özetle şu şekilde ifade edebiliriz: resmi kilise disiplini bariz, ciddi ve tövbe edilmeyen günahların olduğu durumlarda gereklidir.

• Günah bariz olmalıdır. Gözlerimizle görebildiğimiz veya kulaklarımızla duyabildiğimiz bir şey olmalıdır. Kiliseler, bir kişinin yüreğinde kibir veya açgözlülük olduğunu düşündüklerinde, kişiye kırmızı kart gösterip onu uzaklaştırmamalıdırlar. Bu, yürekte bulunan günahların ciddi olmadığı anlamına gelmez. Ancak yürekleri yalnızca Rab bilir ve bizler diğer insanların yüreklerini göremeyiz. Üstelik yürekteki gerçek sorunlar, zaten sonunda gün yüzüne çıkacaktır. (1. Sam. 16:7; Mat. 7:17.; Mar. 7:21).
• Günah ciddi olmalıdır. Kilise yaşamındaki her bir küçük günahın peşinde koşmak paranoyaya sebep olacak ve topluluktaki insanları yasacılığa itecektir. Kilise yaşamındaki “birçok günahı örter” vaziyette olabilmek adına, kilisede sevgiye yer olmalıdır (1. Pet. 4:8). Her bir günahın peşinden koşmaya gerek yok. Şükürler olsun ki, Tanrı bize böyle davranmamıştır.
• Son olarak, kişinin günahı tövbe edilmeyen bir günah olduğunda, resmi kilise disiplini uygun olan yoldur. Kutsal Yazılar’daki örneklere baktığımızda, ciddi günah içinde olan kişi öncelikle özel olarak Tanrı’nın buyruklarıyla yüzleştirilmiş ama devamında günahından vazgeçmeyi reddetmiştir. Dışarıdan bakıldığında bariz bir şekilde kişi, bu durumda günaha İsa’dan daha çok değer vermektedir. Doğrudan uzaklaştırmayı gerektirecek tek istisnai durum, kişinin günahının, İsa Mesih’e olan iman ikrarının geçerliliğini sorgulatacak derecede ciddi olduğu durumlardır (Bunun bir örneği için 1. Korintliler 5’e bakınız).

(Bu yazı, Jonathan Leeman’ın “A Church Discipline Primer” adlı makalesinden uyarlanmıştır.)

Bu kaynağın ortaya çıkışı, Karanlıktan Işığa Yayınları’yla yapılan iş birliği aracılığıyla mümkün olmuştur. Daha fazla Müjde merkezli kaynak için, sitelerini buradan ziyaret edebilirsiniz.