Kiliseler öğrenci yetiştirmeyi öncelikle bir “program” olarak mı yoksa bir “yaşam biçimi” olarak mı görmelidirler?

Kiliseler öğrenci yetiştirmeyi özel bir organizasyon veya havalı bir program olarak görmemelidirler. Öğrenci yetiştirme, ara sıra yapılan veya alışılmışın dışında olan, Hristiyan yaşamının geri kalanından soyutlanabilecek bir şey değildir. Hristiyan olmak, Mesih’in öğrencisi olmaktır ve Mesih’in öğrencisi olmak şu anlama gelir:

• (i) Mesih gibi olmak için başkalarından yardım alma (öğrenci olmak),
• (ii) Mesih gibi olmaları için başkalarına yardım etme (öğrenci yetiştirmek).

Dolayısıyla, kiliseler öğrenci yetiştirmeyi bir yaşam biçimi olarak görmelidirler. Öğrenci yetiştirme, Hristiyan olmanın ve kilise üyesi olmanın sıradan bir parçası olmalıdır. Mesih’in takipçilerinin yaptığı budur.

Bunun anlamı da şu ki, kiliseler öğrenci yetiştirmeyi ön plana çıkarmak amacıyla programları isterlerse kullanabilir, istemezlerse de kullanmazlar. Ancak kesinlikle, öğrenci yetiştirmeyi ön plana çıkarmayı istemelidirler. Yemek zamanlarında yaşça büyük olan Hristiyanlarla ruhsal konuları konuşmak, genç Hristiyanlar için normal bir şey olmalıdır. Yaşça büyük olan Hristiyanların evinde zaman geçirip onların kendi imanlarını yaşamlarının her alanında nasıl uyguladıklarını (çocuklarını geceleri nasıl uyuttuklarına kadar) her detayıyla görmeleri, genç Hristiyanlar için normal bir şey olmalıdır. Öğrencilik kültürünü geliştirmeye çalışan bir kilise, Tanrı’nın lütfuyla birlikte İsa Mesih’e gittikçe daha da çok benzeyen üyelerle dolup taşacaktır (1. Kor. 11:1).

Bu kaynağın ortaya çıkışı, Karanlıktan Işığa Yayınları’yla yapılan iş birliği aracılığıyla mümkün olmuştur. Daha fazla Müjde merkezli kaynak için, sitelerini buradan ziyaret edebilirsiniz.