Kürsüden Yapılan Çağrı Olmadan Müjdeleme

Birkaç yıl önce Mount Vernon Baptist Kilisesi pastörü olarak ilk vaazımı verdim. İlahi hizmeti yapan kişi bir soru sormak için ibadet öncesi beni durdurdu. İnsanları kürsüden öne nasıl çağırdığımı öğrenmek istedi.

Kafam karışmıştı. Bu pazar sabahından önce MVBC’de üç kez bulunmuştum ve bir kez bile kimsenin kürsüden bir çağrı yaptığını görmedim. Kilisenin uzun zaman önce bu uygulamayı bırakmaya karar verdiğini varsayıyordum. Yanılmışım.

Anlaşılan o ki, kilisemizde köklü bir gelenek olarak ibadetin sonunda insanlara kiliseye üye olmaları, yaşamını tekrardan Rab’be adamaları veya topluluğun önünde iman ikrarında bulunmaları için fırsat tanınıyor ve kürsüye doğru olan koridoru bu amaçla yürümeye çağrılıyorlardı. Katıldığım üç pazar günüyse bu durumun istisnalarıymış! Hatta, üyelerin çoğu kürsüden yapılan çağrıyı kilisenin kaybolanlara ulaşmak için kullandığı birincil araç olarak görmeye başlamıştı. Kürsüden birini çağırmayı, müjdelemeyle eş anlamlı olarak görüyorlardı.

NEDEN KÜRSÜDEN BİR ÇAĞRI YAPILMAMALI?

Kürsüden çağrı yapan birçok kişinin son derece iyi niyetli olduğuna inanıyorum. Doksanlı yılların başlarında, pastörün her ibadetin sonunda topluluktaki her insanın gözlerini kapatmasını ve başlarını eğmesini istediği bir kiliseye katıldım. Daha sonra Mesih’i yaşamına almak isteyen herkesi ellerini kaldırmaya ve kürsüye bakmaya davet ederdi. Yaklaşık otuz saniye boyunca pastör salonun etrafını tarar, kaldırılmış elleri görür ve yatıştırıcı bir sesle, “Evet, sevgili kardeşim, seni görüyorum. İşte böyle, sevgili kız kardeşim, amin” vb. şeyler söylerdi. Bence bu pastör, arayışta olan kişilere karşı oldukça iyi bir niyete sahipti.

Buna karşın, kürsüden yapılan çağrının yarardan çok zarar getirdiği kanaatindeyim. İnsanların iman ikrarlarının geçerliliğini değerlendirmeden onlara hemen kurtuluş güvencesi verme uygulaması, en iyi ihtimalle bilgelik yoksunluğu ve en kötü ihtimalleyse rezalet gibi görünmektedir. Bu bilgece bir şey değildir çünkü pastör, onay vermek üzere olduğu kişinin bir Hristiyan olduğunu yeterince iyi bilemez. Bu rezil bir şeydir çünkü bu uygulama, Kurtarıcımız tarafından tasarlanan çetin ve dar kapıyı bizler tarafından tasarlanan kolay ve geniş kapıyla değiştirir (Mar. 8: 34; Mat. 7: 14). İyi niyetli de olsalar, kürsüden çağrı yapanlar, kurtulmamış birçok kişiye İsa’yı gerçekten tanıdıklarına dair yanlış bir güvence vermişlerdir. [1]

Hepsi bu da değil. Kürsüden yapılan çağrı, topluluğun yanlış yere odaklanmasına sebep olabilmektedir. Tanrı Sözü vaaz edildikten sonra, hem üyeler hem de ziyaretçiler yüreklerini yoklamalıdırlar. Herkes mesajın kendisini nasıl bir cevap vermeye çağırdığıyla ilgili dikkatle ve ciddiyetle düşünmelidir. Ancak kürsüden yapılan çağrı, gariptir ki, genelde tam tersi cevaplar doğurmaktadır. İnsanların kendilerini yoklamaları yerine, katılımcıların yoklanmasına yol açar. İnsanlar etrafa bakınır ve kimin kürsüye doğru gideceğini merak ederler. Ayrıca hiç kimse hareket etmezse de, şu soru düşünülür: Acaba pastör başarısız mı oldu? Ya da daha da kötüsü, acaba Tanrı bugün izinde miydi?

Bunlar kürsüden yapılan çağrıyı müjdeleme için kullanmanın bilgece olmadığını düşünmemin yalnızca birkaç nedeni.

KÜRSÜDEN YAPILAN ÇAĞRI OLMADAN MÜJDELEME NASIL YAPILIR?

Peki kürsüden çağrı yapmayı reddeden bir pastör, bir pazar günü tapınmasında müjdelemeye nasıl yaklaşır? Başka bir deyişle, toplulukla gerçekleştirilen bir pazar ibadetinde, içimizdeki o müjdeci coşku dışarı nasıl yansır? Yönettiğim ibadetlerde yapmaya gayret ettiğim ve size önereceğim yedi şey şu:

1. İstekli olun.

İstekli olun. Bir vaiz için Müjde gerçeğine sadık kalmaktan daha önemli bir şey yoktur ama istekli olmak bunun ardından gelen ikinci en önemli şeydir. Tanrı, yürekleri günahın getirdiği acıları ve kurtuluş gerçeğini kavrayan adamları kullanır. Tanrı’nın harika lütfuna ilişkin doktrin, bir vaizin iliklerine kadar işlemediği sürece, bu doktrin onun dudaklarından da dökülmeyecektir.

2. Müjde hakkında net olun.

Müjde hakkında net olun. Kutsal Kitap’taki her metin, bir Müjde metnidir. Tüm Ester kitabı içerisinde, Tanrı’nın adı bir kez bile geçmez ama O’nun ellerinin işleri her sayfada görülür. Günahkârların kurtulduğunu görmek isteyen bir pastör, Kutsal Kitap’a sadık kalarak öğretiş verecek ve her metnin ana konusunun Mesih’in kimliği ve yaptıkları olduğunu topluluğuna gösterecektir.

3. İnsanları tövbe ve iman etmeye çağırın.

İnsanları tövbe ve iman etmeye çağırın. Her vaazda pastörlerin günahkârları Mesih’te umut bulmaya davet etmesi için bir yer vardır. Kâhyalık, risk alma ve sadakat çağrısıyla biten vaazları çok duyuyorum ancak Mesih’e dönmeye yönelik çağrı yapıldığını bir kez bile duymuyorum. Vaiz dikkatle ve tutkuyla kendi dinleyicilerini tövbe edip iyi habere inanmaya ve yaşamlarını Kral Mesih’e teslim etmeye çağırmalıdır.

4. İbadetten sonra insanlarla vaaz hakkında sohbet etmek için zaman ayırın. 

İbadetten sonra insanlarla vaaz hakkında sohbet etmek için zaman ayırın. Vaazlarım sırasında Müjde’yi vaaz ettiğimde, inanmayanların paylaştığım bu iman hakkında daha fazla konuşmaya istekli olduğumu bilmelerini istiyorum. Bu nedenle, Müjde ve yansımaları hakkında konuşmak için ibadetten sonra kendimi daha ulaşılabilir bir hale getiriyorum.

Konuştuğum diğer pastörler, arayışta olan kişileri ibadet sonrası dua ya da sohbet etmek için özel bir odaya davet ediyorlar. Spurgeon her salı öğleden sonra arayışta olan ya da yeni iman etmiş olan kişilere danışmanlık yapardı. [2] Neye karar verirseniz verin, insanlara vaazınız hakkında daha kişisel bir şekilde konuşabilmeleri için fırsatlar sunun.

5. Müjdelemeye yönelik çalışmalar sunun.

Müjdelemeye yönelik çalışmalar sunun. Ben genellikle arayışta olanları, Hristiyan inancının temellerini açıklayan kısa ve basit bir çalışmaya katılmaya davet ediyorum. Kullandığım materyal Christianity Explained adlı bir kitap ve bu, Good Book Company tarafından yayınlanmış, Markos Müjdesi’ni ele alan altı haftalık bir çalışmadan oluşuyor. Bunun Müjde’ye bir giriş niteliğinde paha biçilmez bir kaynak olduğunu gözlemledim. Hatta, bu çalışmanın nasıl yönlendirileceğine ilişkin insanları eğitmek kilisemdeki temel derslerden biri oldu.

6. Vaftizlerin büyük bir önem taşıdığını ortaya koyun.

Vaftizlerin büyük bir önem taşıdığını ortaya koyun. Tabii ki vaftiz zaten son derece büyük önem taşıyan bir şeydir. Her vaftizin, Tanrı’nın kendi kilisesini inşa etmekte olduğunu o topluluğa göstermesi için bir fırsat olduğunu kabul etmeliyiz.

Mount Vernon’da bizler her vaftiz adayından tanıklığını toplulukla paylaşmasını istiyoruz. Bunu bir zorunluluk olarak tutmadım ama henüz kimse de beni geri çevirmedi. Bu yeni Hristiyanlar Tanrı’nın lütfuna tanıklık etmeye heveslidirler ve arayışta olanlar da bu süreçte Müjde’ye bizzat ne cevap vereceklerini sorgulamaya yönlendirilirler.

7. Dua edin.

Son olarak da dua edin. Pastör duasında ve hatta kapanış duasında, arayışta olanların tövbe edip Müjde’ye iman etmesi için düzenli olarak dua ediyorum. İnsanların yaşamlarını Mesih’e adamaları için, bir şekilde kendilerine engel olarak algıladıkları her şeyin üstesinden gelmeleri için dua ediyorum. Tanrı’nın kendisini tanımaları için günahkârları o gün kendisine çekmesi için dua ediyorum.

Anlayacağınız üzere, hizmet ettiğim kilisede kürsü çağrısı yapmıyorum. Ama her pazar günahkârların İsa’ya gelmeleri için yalvarıyorum. Topluluğumuzdaki kutsalların Müjde tarafından teşvik edilmelerini, arayışta olanların tövbe edip Müjde’ye inanmaya olan ihtiyaçlarının farkına varmalarını özlemle beklemeliyiz.

1. Kürsüden yapılan çağrının tehlikelerinin ayrıntılı bir şekilde ele alındığı bir eser olarak bkz. Erroll Hulse, The Great Invitation: Examining the Use of the Altar Call in Evangelism (Audoban Press, 2006) and D. Martyn Lloyd-Jones, Preaching & Preachers (Zondervan, 2011), bölüm 14.
2. Arnold Dallimore, Spurgeon: A New Biography (Banner of Truth, 1985), 80.

Bu kaynağın ortaya çıkışı, Karanlıktan Işığa Yayınları’yla yapılan iş birliği aracılığıyla mümkün olmuştur. Daha fazla Müjde merkezli kaynak için, sitelerini buradan ziyaret edebilirsiniz.